Het verborgen talent van dokter Van Breusegem

Waarom wilde u huisarts worden? Of schrijver?

Mijn moeder leed aan multiple sclerose. Mijn jeugd werd overheerst door ziekte en zorg. Zij deed me beloven dat ik arts zou worden. Van alle beroepen vond zij geneeskunde het mooiste. Toen ik soms opperde dat ik advocaat wilde worden, of schrijver, veegde ze die ideeën subtiel van tafel. Door de trieste sfeer die er hing bij ons thuis door haar ziekte, ontdekte ik het lezen als een soort vlucht uit de werkelijkheid. Daaruit ontstond mijn droom schrijver te worden.

Wanneer begon u dan daadwerkelijk met schrijven?

Mijn eerste schrijfpogingen ondernam ik in mijn studententijd. Ze verliepen niet al te vlot, moet ik zeggen. Bij gebrek aan kennis en ervaring leidde het schrijfproces meer tot frustratie dan tot voldoening. Maar al doende leert men natuurlijk. Toen ik mijn eerste jaren als huisarts werkte, in een praktijk in Ukkel, zette ik mijn literaire activiteit geduldig verder. En in 1986 schreef ik mijn debuutroman ‘De zwarte bruidegom’, onder de schuilnaam Dirk van Babylon.

Ik had met het boek zoveel succes dat ik stopte als huisarts. Ik stortte me enerzijds op mijn schrijverscarrière en anderzijds op aidsactivisme. Na een aantal jaren waarin ik mijn tijd verdeelde over de literatuur en het aidsgebeuren gooide ik het over een andere boeg. Ik werkte voor de industrie als redacteur, vertaler en uitgever. Om uiteindelijk, in 1993, mijn medische carrière te hervatten, in onze Brusselse praktijk die ik toen van een confrater overnam.

Vanaf 1993 werkte u dus weer als huisarts. Was dat het einde van uw schrijverscarrière?

Neen zeker niet! Al stond die van dan af uiteraard op een veel lager pitje. Ik schreef nog een drietal romans, waaronder ‘Miguel Molinos, de laatste ketter’. Ook nu nog wijd ik meerdere uren per etmaal aan het schrijven van verhalen, gedichten, sonnetten … Ik publiceer ze op mijn eigen literaire website www.dirkvanbabylon.com. En ik ben actief in een dichtersclub.

Vanwaar uw idee om onder een schuilnaam te schrijven?

Mijn eerste roman was autobiografisch en in het verhaal onthulde de schrijver, ik dus, dat hij homo was. In die tijd, eind jaren ’80, was ik wel bang dat ik daar als arts mee in de problemen zou komen. Intussen kom ik daar al lang openlijk voor uit en ik ben er nooit verkeerd voor bekeken geweest. Maar toen was het nog een groot taboe in Vlaanderen.

Ik werd wel al snel ontmaskerd als auteur van mijn boeken. Weg was de anonimiteit van Dirk van Babylon. Toch bleef ik de schuilnaam gebruiken, aangezien ik als schrijver een heel ander personage ben dan als arts. En ik vind dat mijn patiënten niet bij Dirk van Babylon, maar bij Peter Van Breusegem op raadpleging komen.

Waar u wel onder uw artsennaam schrijft, is op uw medische website, niet?

Dat klopt. Op de website van de praktijk verschijnen, naast de praktische informatie, uitgebreide dossiers over problematieken waar ik in de praktijk regelmatig mee geconfronteerd word. Ik wil patiënten daar zo goed mogelijk mee informeren, en hen uitleggen waar ze met deze courante problemen terecht kunnen. Op die manier vervul ik als huisarts een beetje de functie van ‘gids’ in het doolhof dat ons sociaal systeem toch wel is.

U bent nu de pensioenleeftijd nabij. Wordt u dan binnenkort fulltime auteur?

Laat ons zeggen dat ik mijn tijd vanaf half 2021 zal gaan verdelen over mijn medische en mijn literaire carrière. Ik blijf zéker nog een aantal jaren actief in onze huisartsenpraktijk. Met sommige patiënten heb ik zo’n sterke band opgebouwd dat ik ze moeilijk kan loslaten. Maar ik kijk er reikhalzend naar uit om meer te schrijven. Ik heb maar liefst vier manuscripten in de lade liggen!

Kan u ons daar al iets over verklappen?

Met plezier! Het eerste boek wordt een weergave van de briefwisseling tussen mijn ouders in het begin van de jaren ’50. Het verschijnt eind dit jaar, als alles goed gaat. Een ander zal over middelengebruik en verslaving gaan, een problematiek waarmee ik in de praktijk veel in aanraking kom, en waar ik dus wel wat over weet te vertellen. Met dat boek wil ik graag een aantal wijdverbreide misverstanden de wereld uit helpen en het stigma bestrijden waaronder gebruikers lijden. Het derde manuscript bevat mijn memoires als huisarts. Daarmee wil ik een aantal maatschappelijke problemen onder de aandacht brengen zoals verslaving, abortus, euthanasie … Het vierde tenslotte wordt een spannend boek, waarin ik het woord geef aan God zelf!

Hebt u aan het einde van uw medische carrière nog een speciale boodschap voor uw patiënten?

Nou, in de eerste plaats: ‘Ik zal jullie missen!’ Velen zeiden mij al dat zij mij gaan missen, en dat is wederzijds. Ik heb enorm veel geleerd van mijn patiënten, en het was mij een groot voorrecht dat ze hun vertrouwen in mij als huisarts gesteld hebben. Ik heb altijd getracht iedereen gelijk en hoffelijk te behandelen, zonder onderscheid van geslacht, geaardheid, huidskleur, geloof of wat dan ook.

Ik heb ook altijd gestreden tegen gewelduitoefening, en helaas stel ik vast dat het geweld in de maatschappij allesbehalve afneemt. Bovendien is er veel haat en uitsluiting. Ik zag het altijd als mijn opdracht om daartegen op te treden, en dat zal ik op de een of de andere manier altijd blijven doen, zij het als arts, zij het als schrijver.