We kennen het terrein en we weten wat we mogen verwachten. Ik stel vast dat er nog altijd flessenhalzen zijn in de geestelijke gezondheidszorg, maar ik heb dat elders al aangekaart. We zijn als huisarts heel goed in staat om methadon mee te helpen verstrekken. We waren er ook toe gedwongen, omdat de tweedelijnsgezondheidszorg faalde.

In de eerste lijn is als vanzelf een informeel, goedkoop en zeer toegankelijk netwerk opgeschoten, waarbij methadon wordt verstrekt van farmaceutische kwaliteit, goedkoop en met minimale overlast. Het is de stille samenwerking tussen artsen en apothekers die onze stad in het verleden grote diensten heeft bewezen door heroïneverslaafden op te vangen, aanvankelijk in de rand van de wet.

Zo ben ik ook ooit noodgedwongen begonnen met MMT: methadone maintenance therapy. In het begin was dat nog tamelijk controversieel. De toezichthoudende overheden, zoals de Orde van toen nog Geneesheren, nu Orde der Artsen, en de Provinciale Geneeskundige Commissie waren zeer terughoudend, om niet te zeggen vijandig.

Met de ordehandhaving is een modus vivendi tot stand gekomen, hoewel het nooit uitgesloten is dat politie en justitie toch in actie konden komen, als iemand klacht zou neerleggen. Het schept een onzeker klimaat, waardoor vele collega’s er niet wilden aan beginnen, hoewel methadonverstrekking in België wordt gedoogd sinds in 1994 de Consensus Santkin een baanbrekende tekst openbaar maakte.

Die is genoemd naar Jacques Santkin (1948 – 2001), PS-minister van Volksgezondheid in de regering Dehaene I. De tekst was het resultaat van een conferentie die geen wetgevende bevoegdheid had, maar die een aantal gezaghebbende figuren op het gebied van de verslavingszorg bijeenbracht, die in onze nationale context met vereende krachten toch de hoeksteen van de methadontherapie legden.

Het is een tijdsbepalend document geweest dat me in 2000 goed van pas kwam, toen ik weer eens in het vizier van de toezichthoudende overheden kwam. Niet alleen met de Orde van Geneesheren, intussen omgedoopt tot Orde der Artsen, maar ook met de Provinciale Geneeskundige Commissie (PGC) heb ik het een aantal keren aan de stok gekregen.

Er zijn namelijk twee verschillende organen die toezicht op de artsen uitoefenen.